Erdoğan Varol

Bugün “Babalar Günü”… 15 Haziran… Bugün aynı zaman da benim doğum günüm. Bu denk gelişe çok sevindim. “Doğum Günüm” ile “Babalar Günü”nün aynı zamana denk gelmesi kaç yılda bir olur ya da bir daha aynı güne rastlar mı? Bunu bilmiyorum. 
Önce tarihçesine şöyle bir göz atalım.
Babalar günü ilk kez 1910 yılında Amerika’da kutlanmış. Beş çocuğunu tek başına büyüten bir babamın kızı olan Sonora Dodd, anneler için özel bir gün varken babaların da unutulmaması gerektiğini düşünerek Babalar Günü’nü başlatmış. Washington eyaletinin Spokane şehrinde düzenlenmen ilk kutlamada, bazı babalara elle işlenmiş mendiller, teşekkür kartları gibi el yapımı küçük ama anlamlı hediyeler verilmiş.
Zamanla bu özel gün, dünyanın dört bir yanına yayılmış. 1930’lardan itibaren hediye verme geleneği yaygınlaşmış. 
Geçmişte verilen berber takımları, tütün kutularının yerini bugün farklı hediyeler alsa da değişmeyen tek şey özenle seçilmiş bir hediyenin babamıza “seni seviyorum” demenin en içten yolu olması.
*****
Biliyorsunuz her yıl belli günleri kutlar olduk. Neredeyse her gün bir “olayın” veya bir “şeyin” gününü kutluyoruz. “Anneler Günü”de bunlardan biri. 
Hepimiz annemizi severiz. Ben de severim. 18 Ekim 1989’da yaşamını yitiren  annem Safiye VAROL ilgili bir yazı yazmıştım. “Çalıkuşu’m” başlığını taşıyan makalemde annemin hikayesini anlatmıştım. 
Bugün de “ASİTANELİ MEHMET!” lakaplı babamın öyküsünden söz etmek istiyorum. Asitaneli Mehmet lakaplı babam, Mehmet Tahir Varol (d. 1893 İstanbul-Kadırga, ö. 1961 Akhisar-Manisa,) Çanakkale Savaşlarına Harbiye öğrencisi iken katılmış. Oradan Sina Cephesi'ne gönderilmiş... Sina'da İngilizlere karşı savaşırken esir düşmüş ve Yarımadada kurulu esir kampında iki yıl tutulmuş... Esaretten kurtulduktan sonra da İstanbul'da kalması istenmiş... 
Ketum bir yapısı olan babam, anılarını anlatmak istemezdi, sorduğumuzda, "Biz görevimizi yaptık, şimdi sıra sizde" derdi.

*****
Babam Asitaneli Mehmet, emrinde çarpıştığı Ulu Önder Mustafa Kemal Atatürk gibi çakır gözlüydü! Mavi mavi bakar, sinirlendiği zaman gözleri çakmak çakmak olurdu.
Kurtuluş Savaşı’ndan sonra yaşamının son günlerini Manisa’nın Akhisar ilçesinde geçirdi. Orada Gaznizon komutanlığı ve Askeri Havaalanı Müdürlüğü yaptı. Ortaokulda Askerlik dersi verdi. 
Akhisar’ın Reşatbey mahallesi Kırbağlar mevkiinde 5 dönümlük bir zeytin tarlası içinde, kerpiçten yapılma iki katlı bir evde yaşadı. O tarihlerde emekli maaşları çok yetersiz olduğu için, ailesini geçindirmek için ziraatle uğraştı, tarlasını ekti biçti… Ailesini kimseye muhtaç etmedi. 
Ruhundaki asaleti toprağa döktü.. Toprakla cebelleşti, onunla becelleşti, son savaşını toprakla yaptı.
Kendisini ve bize bu vatanı yaratan gazi ve şehitlerimizi rahmetle anıyorum!

Bugünlük de bu kadar!
Hoşçakalınız! Sağlıcakla kalınız!
Datça Havadis'siz kalmayınız!